Katastrofa / W pobliżu wraku...

Alex

Brzegiem oceanu spacerowała dwudziestoparoletnia kobieta ubrana w czerwoną sukienkę do kolan. W jednej ręce trzymała sandały, drugą zaś odgarniała z twarzy włosy. Lekko utykała na lewą nogę, ale mimo to szła nucąc jakąś wesołą piosenkę.
Kobieta zatrzymała się tuż nad Seleną.
- Hej, mała! Jakieś poważniejsze obrażenia? - spytała z udawaną troską.

Selena

Spojrzałam na kobietę.
- Nie wiem... Nie jestem lekarzem- powiedziałam wstając z piasku.- Nie wie pani co sie stało?

Alex

- Chodziło mi o to czy cię coś boli... ale pomińmy. - kobieta przeczesała włosy palcami - Samolot spadł. Chyba na wyspę.
- Bezludną. - dodała dramatycznym tonem, ściszając głos.

Selena

Spojrzałam na nią wystraszona.
- Skąd pani wie, że bezludną? Może ktoś tu jest? Zresztą, ja i tak chcę do domu. Moi rodzice mnie już pewnie szukają.- dodałam z nadzieją w głosie.

Alex

- Ach... nie wiem czy wyspa jest bezludna. Póki co żadnych tubylców nie spotkałam. - w głosie kobiety wyraźnie słychać było poirytowanie - Tylko mi się tu nie maż! Niedługo pewnie nadejdzie pomoc.

Selena

- Nie mam pięciu lat żeby się mazać .- powiedziałam urażonym tonem. Kobieta była jakaś dziwna jak na mój gust. Traktowała mnie z góry a do tej pory nikt mnie nigdy tak nie traktował.

Mat

Poczułem lekki ból na twarzy.
-Ał, mój polik
Powoli otworzyłem oczy, odzyskałem przytomność, jednak kompletnie zapomniałem co się stało przed chwilą.
Ujrzałem przed sobą dziewczynę. Rany, zrób sobie tapetę - pierwsze co przeszło mi przez myśl.
Co się stało, nic nie pamiętam? Kim Ty jesteś?

donOlsenos

Stewardessa, którą sprowadziła mała, była jeszcze bardziej wybita z rytmu niż myślałem. Nie umieć nastawić prostego skręcenia? Ze spokojem w głosie rzekłem:
-Proszę mnie uważnie posłuchać - wiem jak ją nastawić. Tylko proszę się nie bać - jeśli zrobi pani tak jak każę, nic nikomu się nie stanie
Kobieta wyraźnie wystraszona wzdrygnęła się, ale chyba rozumiała co mówię.
- Proszę mnie chwycić za rękę, ooo tak dobrze! Będę liczył do trzech, przy 3 pociągnie pani ją do siebie gwałtownie jak najmocniej pani może. Zatem. Raaaz...dwa...

Tamara

Em, no dobra. Dobra moja, zasadniczo.
Wolny od małych dzieci i ich opiekunek pobiegłem w stronę samolotu. Bez wahania wbiegłem do środka, z nadzieją, że zabiorę tyle, że dalsze oczekiwanie na pomoc przebiegnie w miarę dobrze.

//Gnat, ukaż mi wnętrze samolotu

//

Alex

- Taa, akurat. - kobieta prychnęła i odeszła, dalej nucąc i spoglądając w niebo.
Selena została sama. Gdzieś w oddali biegał z wywieszonym jęzorem czarny labrador retriever.

Chihiro postanowiła nie kłócić się ze Stephenem. No dobrze. Chce mieć nastawioną rękę to będzie miał.
- Robię to na pana odpowiedzialność. - powiedziała stewardessa, zacisnęła zęby i chwyciła mężczyznę za rękę, czekając na sygnał 'trzy'.
Marline odeszła w tym czasie kilka kroków dalej i zakryła rączkami oczy.

/ Gnacior, odpisz Constanze. /

donOlsenos

-... trzy! - ogromny ból przeszył mnie od łokcia do ramienia. To prawie coś jakby przewiercano mi rękę wiertarką.
Ale udało się. Ku mojemu wielkiemu zdziwieniu, paru minutach, gdy ból niemal ustał, mogłem już niemal swobodnie ruszać ręką. To zbyt szybko nawet jak na dorosłego człowieka...
Ale nic to, poprosiłem stewardessę o owinięcie mi ręki bandażem na wszelki wypadek.
- Bardzo... bardzo dziękuję. Przy okazji - jestem Steve.
Siły pozwoliły mi wstać, postanowiłem się rozejrzeć po otoczeniu.
Choć dalej wyglądało to jak pobojowisko, sytuacja wydawała się nieco polepszać. Nieprzytomni ludzie dochodzili do siebie, większość już miała swoje bagaże a inni opiekowali się rannymi. Po chwili dostrzegłem małą - jak się okazało Marline.
- Zaprowadź nas do swojej mamy. Sam dziwię się że ją opuściłaś...

shiny

- Dobrze, spróbuję jej pomóc. - powiedziałam spokojnie, choć nie czułam się nawet w połowie tak pewnie jak tego ode mnie oczekiwano.
Chłopak odsunął się robiąc mi miejsce, więc kucnęłam przy dziewczynie. Zdjęłam plecak i przyjrzałam się ranie na jej czole. Nie wyglądała na głęboką choć mocno krwawiła. Zdęłam prowizoryczny opatrunek z bluzy i wyjęłam butelkę wody oraz trochę gazy z mojego plecaka. Namoczyłam gazę i delikatnie przetarłam ranę starając się zetrzeć jak najwięcej krwi. Po czym wzięłam jeden z przyniesionych opatrunków i przylepiłam do czoła dziewczyny. Na razie powinien wystarczyć.
- Powinna odpocząć i coś zjeść, straciła sporo krwi. - powiedziałam zwracając się do chłopaka. - Może powinniśmy ją także zaprowadzić do punktu medycznego, niech tam mają na nią oko ludzie, którzy się na tym znają.
Popatrzyłam na założony opatrunek i na dziewczynę. Była blada, ale wszystko powinno być dobrze.
-Czekolady? - zapytałam się wyciągając w jej stronę tabliczkę swojej gorzkiej czekolady.

Alex

Na 'trzy' Chihiro pociągnęła rękę mężczyzny. Tak bardzo przerażona nie była chyba nigdy w życiu. Dziwiła się sobie, że odważyła się podjąć tak ryzykownego czynu. Ale... udało się. Na to przynajmniej wyglądało.
Stewardessa obandażowała Stephenowi kończynę i roztrzęsionym jeszcze głosem przedstawiła się ponownie. Ponownie, gdyż już raz zrobiła to przy starcie samolotu. - Chihiro. Chihiro Fujii. Była stewardessa. - kobieta przemyła sobie dłonie wodą z butelki, którą przyniosła Marlie - Rzucam tę pracę.
Rudowłosa dziewczynka powoli odsłoniła oczy i zbliżyła się do Steve'a.
- Nie wiem gdzie jest mama, zgubiłam ją. - jej oczy zaszkliły się i zaczęła szlochać. Chihiro przysunęła się do małej i przytuliła ją.
- Mama na pewno zaraz się znajdzie. - Pocieszała kobieta, głaszcząc dziecko po głowie. - Pan Steve pomoże nam jej poszukać.
Marline rozchmurzyła się nieco i chwyciła Chihiro za rękę.

Nie wiedziałam co jest gorsze... czy ból towarzyszący zakładaniu opatrunku czy też świadomość tego, że wyszłam na kalekę, której trzeba pomóc. Nienawidzę być od kogoś zależna... nienawidzę.
Jednak mimo wszystko byłam wdzięczna tej kobiecie. Być może mi uratowała życie.
- Nigdzie nie pójdę. - powiedziałam gdy kobieta wspomniała o jakimś punkcie medycznym. Nie będę szła w miejsce gdzie roi się od ludzi, którzy z pewnością też będą chcieli mi pomóc. O nie! To jest takie żenujące...
- Ale czekoladę poproszę... - wysiliłam się na uśmiech. Co prawda mam swoje dwie tabliczki, ale przydadzą się na później. Jak częstują to się nie odmawia.

ala-bala2

W końcu! Myślałam, że się nie ocknie.
Cześć uśmiechnęłam się, chociaż ton jego głosu nie był zachęcający. Pomyślałam jednak, że to szok, w końcu tyle czas leżał nieprzytomny.
Jestem... Henuati. zawahałam się przez chwilę.
Jesteśmy na wyspie. Nasz samolot się rozbił. Jak się czujesz?
Podałam mu rękę, aby pomóc mu usiąść.

Gnat

Jodie (kobieta z walizką) rzuciła ją przed siebie, po czym uciekła. Bagaż był otwarty.

We wnętrzu samolotu Derick ujrzał kilka ciał. Rozglądając się po siedzeniach ujrzał mężczyznę z otwartymi oczyma. Ubrany był w krótkie, czerwone spodnie i żółtą koszulkę. Poruszał ustami, w ręku trzymał iPoda. Miał drobne rany na rękach, a na nodze jednego trampka.

	Forum Lost Strona Główna :: Południowa część	Wszystkie czasy w strefie CET (Europa) Idź do strony Poprzedni 1, 2, 3 ... 5, 6, 7 ... 10, 11, 12 Następny
Strona 6 z 12